“Alingawngaw ng Kalungkutan”

Sa ilalim ng lilim ng lungkot, Naririnig ang mga hibik ng pusong sawi. Ang mga bituin sa langit ay nagtatago, Sa kadiliman ng kahapon, naglalakbay ang lungkot.

Alingawngaw ng kalungkutan, taglay ng gabi, Sa mata ng ulan, nagtatago ang mga luhang lihim. Ang mga alaala, bitbit ng hangin, Sa puso’y may sugat, sa dilim ng gabi.

Ang mga ngiti’y naglalaho sa dilim, Mga pangako, tila’y naglalakbay sa hangin. Sa bawat hakbang, ang puso’y napipilitang sumabay, Sa kalsadang puno ng mga pangarap, tila’y walang saysay.

Alingawngaw ng kalungkutan, taglay ng gabi, Sa mata ng ulan, nagtatago ang mga luhang lihim. Ang mga alaala, bitbit ng hangin, Sa puso’y may sugat, sa dilim ng gabi.

Ngunit sa dilim, may liwanag na nag-aalab, Sa pusong sugatan, pag-asa’y naghihintay. Ang gabi’y may hangin, dumarampi sa mga sugat, Ang pag-ibig, tila’y naghihintay sa silong ng buwan.

Ang mga salitang ‘di nasabi, Mga pangarap na tila’y nabali. Sa kaharian ng lungkot, may pag-asa, Sa bawat pagluha, may bukas na maghihintay.

Alingawngaw ng kalungkutan, taglay ng gabi, Sa mata ng ulan, nagtatago ang mga luhang lihim. Ang mga alaala, bitbit ng hangin, Sa puso’y may sugat, sa dilim ng gabi.

Sa pag-ikot ng oras, tadhana’y magsasalita, Ang lungkot ngayon, ay magsisilbing paanyaya. Sa pagbangon ng araw, lihim na pag-asa’y sumiklab, Ang pag-ibig sa sarili’y bubuhay, magtatagumpay