Sa mga dilim ng mga lihim at kasinungalingan, nararanasan ko ang hapdi ng isang pag-ibig na hindi makatarungan. Ang mga pangalan ay tila ba naglalaho at ang mga pangakong tapat ay naging magkakaibang landas ng kasinungalingan.Sa mundong ito ng pangarap at ilusyon, doon ko siya nakilala. Ang mga pagtitinginan namin ay tila isang paglalakbay sa paraiso, ngunit sa kabila ng kanyang mga halik, may anino ng pagdududa na gumugulo sa puso ko. Ang kanyang mga mata, nagdadala ng lihim at kasalanan ay naging rason ng aking pagkabahala.
Araw-araw, nadarama ko ang kirot ng kanyang mga pagtatangkang itago ang mga lihim. Ang mga pangako ng pagmamahalan ay nagiging tila larong pampalipas-oras at ang aming pagsasama’y nagiging pangako ng kasinungalingan. Ang init ng mga halik ay nagiging malamig na hangin ng pagseselos.
Ngunit tulad ng lahat ng mahirap na kwento, dumating ang pag-ikot ng kapalaran. Natuklasan ko ang kanyang lihim at sa pagkakataong iyon ay tila ba ang mga pangako ng pag-ibig ay naging sagisag na ng sumpa. Ang mga pangako ng kasinungalingan ay nagdala ng pait at lungkot sa aming puso, at ang mga ngiti’y naging alaala na hindi kayang burahin ng oras.
Nawasak ang tiwala at ang pag-ibig na inakala kong totoo ay naging isang larawan ng pagkakamali. Hindi ko alam kung sino ang unang nagkasala, ngunit sa pagdating ng pangaraw-araw, parang ang pag-ibig namin ay sumasabay sa agos ng mga pagkakamali.
Sa huli, naghihiwalay na lang kami, bitbit ang bigat ng aming mga kasinungalingan. Ang mga pangako ng pangako ay tila ba naglaho na parang bula at ang mga pangalan namin ay natutunaw sa dilim ng aming mga pagsisisi. Sa mundong puno ng kasinungalingan, iniwan na lang namin ang isa’t isa sa mga landas ng pagluha at pangungulila.
