Sa isang mundong bumabalot sa kakaibang lungkot, nararamdaman ko ang kirot ng isang pag-ibig na nag-iisa. Araw-araw, sa ilalim ng mapanlinlang na liwanag ng araw, ako’y naglalakbay sa landas ng pangarap na tila ba walang hanggan.
Ang puso ko, puno ng damdamin ay naglalakbay patungo sa isang direksyon. Ngunit sa kabila ng pagtahak ko sa mga daang tinatahak ng puso ko, napagtanto ko na ako’y nag-iisa lamang sa pag-ibig na ito. Ang mata ko’y naglalakbay sa kanyang mga mata at ang mga ngiti ko’y naglalaro sa tuwing siya’y malapit.
Sa tuwing siya’y nariyan, tila ba ang mundo’y humihinto para sa akin. Ngunit sa kanya, ako’y milya-milya lamang na nagmumula sa kanyang paningin. Ang mga palad ko’y dumadaloy sa pag-asa na isang araw ay mapansin niya ang aking nararamdaman, ngunit sa bawat paglipas ng araw, ang pangarap ay parang lalong lumilipas.
Sa pagsilay ng buwan, ako’y naghihintay sa dilim ng gabi, nag-aabang ng anumang senyales na maaari niyang itapon. Ngunit ang gabi ay walang ginigiya, at ang mga bituin ay parang nagtatago sa likod ng ulap, gaya ng aking pag-asa na makamtan ang kanyang atensiyon.
Nagiging saksi ang langit sa aking mga pangarap, ngunit ako’y nag-iisa sa pagtahak ng mga pangarap na ito. Ang pag-ibig ko’y isang kanta na ako lang ang umawit, at sa kanyang puso, ako’y tila isang hangin na dumadaan ng walang patutunguhan.
Hindi ko alam kung paano ko matatapos ang kwento na ito, kung paano ako aalis sa mundong ito ng pag-ibig na tila ba walang pag-asa. Ang aking puso’y tila ba nasusugatan sa bawat pag-ikot ng oras at ako’y nagtatanong sa sarili kung kailan hihinto ang pag-asa na ito. Subalit sa bawat tibok ng puso ko, parang naririnig ko ang malumanay na sigaw ng pag-ibig na naghihintay ng tugon.
