Kahit pa lumilipas ang mga araw, hindi matitinag ang kakaibang pait na dala ng aking mga pagkukulang. Araw-araw, napipilitan akong humarap sa salamin at tanggapin ang mga kakulangan na bumabalot sa akin na tila mga anino na hindi kayang iwanan.
Nangangarap ako, ngunit mayroong mga sagabal. Hindi ako katulad ng iba na tila walang anuman sa kanilang landas. Ang aking puso’y puno ng pangarap na parang mga bituin, ngunit bakit tila ba ang layo-layo ng kanilang ningning?
“Kaya mo ‘yan,” ang paulit-ulit na sinasabi sa akin ng iba. Ngunit sa bawat hakbang ko, nararamdaman ko ang bigat ng pagod at pangarap na hindi madaling marating. Iniisip ko, paano ko ito magagawa kung tila ba ang mga kakulangan ko ang nagiging balakid?
Ang pag-ibig ay tila isang laro na hindi ko kayang laruin. Iniisip ko, sino bang magmamahal sa isang may mga kakulangan tulad ko? Ang aking puso’y sumisigaw, ngunit parang walang nagsisilbing tagapakinig.
Ang mga mata ko, puno ng luha, hindi dahil sa pagiging mahina, kundi sa pangarap na tila ba hindi ko maabot. Ang mga pangarap ng iba, tila ba laging mas malalayo kaysa sa mga pangarap ko. Iniisip ko, paano ko maiiwasan ang pagseselos?
Sa bawat pagkakamali ko, nararamdaman ko ang pangungutya ng iba. Ang mga kamalian ko’y tila ba nagiging batong pasan ko sa aking landas at kahit gaano ko ito subukan itapon, parang ang pag-angat ay isang malupit na laban.
Ang mga kakulangan ko ay tila nagiging pader na humaharang sa aking pangarap. Iniisip ko, paano ko ito malalampasan kung ang aking sarili’y hindi ko kayang baguhin? Bakit ako ganito? Ano bang mali sa akin?
Sa kabila ng mga pagkukulang na ito, patuloy akong umaasa. Umaasa na isang araw, ang mga kakulangan ko ay magiging bahagi na lang ng kwento ko at hindi ang pangunahing dahilan ng aking lungkot. Sana, sa paglipas ng mga araw, ang pait ay maging tamis ng tagumpay.
