Nakatanim sa puso at isipan ang paulit-ulit na salitang “palagi nalang.” Paulit-ulit na itong nagpapakita ng pagod, inip at tila ba hindi natatapos na pangyayari. Sa bawat “palagi nalang,” parang nagiging kahawig na ng mga lumang kanta na palaging paulit-ulit na naririnig.
Sa pang-araw-araw na buhay, marami tayong nararanasan na tila ba “palagi nalang.” Palagi nalang tayong naghahanap ng pera, palagi nalang tayong nagtatrabaho at palagi nalang tayong nag-aalala sa hinaharap. Ang mga ito’y tila isang nakakapagod na ritwal na nagpapatuloy lang nang nagpapatuloy.
Sa likod ng “palagi nalang,” nariyan ang mga pangarap na minsang nais nating tuparin. Nariyan din ang mga pangako sa sarili na minsang hindi natin natutupad. Ang “palagi nalang” ay tila nagpapakita ng kadalian sa pagsanay natin sa rutinang ito.
Ngunit sa kabila ng pagod, sa kabila ng pagka-umay, mayroon din tayong mga espasyo para sa pag-asa. Bawat “palagi nalang” ay may bitbit na pagkakataon para magbago. Minsan, ang pag-asa ay tila ba nakatagong maganda sa likod ng simpleng “palagi nalang.”
Habang binabaybay natin ang landas ng “palagi nalang,” maaari rin nating madatnan ang mga bagong pagkakataon. Hindi lahat ng “palagi nalang” ay nakakapagod; minsan, ito’y maaaring magdala ng mga bagay na hindi natin inaasahan. Kaya’t baka sa susunod na “palagi nalang,” naroroon na ang pagkakataon na hinihintay natin.
