Sa bawat alon ng lungkot na dumadaan, nararamdaman ko ang pangungulila sa isang pag-ibig na tila ba nabasag ng mga ulap ng pait. Araw-araw, sa ilalim ng malungkot na liwanag ng araw, naglalakbay ako sa kaharian ng mga alaala, kung saan ang saya ng kahapon ay naging anino ng sakit ngayon.
Ang puso ko, puno ng mga pagsusumamo na ibalik ang naudlot na pagmamahalan, ay unti-unting nauupos. Sa bawat titig ng mata niya, parang may tumutusok na espada sa aking puso, na nagdadala ng mga himig ng pangungulila.
“Nariyan ka pa ba?” ang paulit-ulit kong tanong sa hangin, ngunit walang sagot na dumating. Ang kanyang mga ngiti, na dati’y nagdudulot ng ligaya, ay ngayon ay nagiging malamig na pagnanasa na sana’y muling maramdaman.
Sa pagsilay ng buwan, iniisa-isa ko ang mga alaala ng kahapon, mga sandaling puno ng halakhak at pangako. Ngunit ang buwan, sa kabila ng kanyang kagandahan, ay tila ba naglalaro ng tugma sa aking puso na lalong sumasakit sa paglipas ng gabi.
At dumating ang pag-ikot ng kapalaran. Sa isang mapait na pag-amin, sinabi niya, “Hindi na tayo para sa isa’t isa.” Ang mga salita’y dumapo sa aking puso na tila ba mga pana na sumusugat sa bawat kaharian ng pangarap.
Ang pangako ng pangako ay naging alaala na lang ng isang sandaling naging kami. Ang mga pangakong magkasama hanggang wakas ay tila ba naglaho na parang bula. Ang buhay ay bumabalik sa dati, pero sa puso ko, may bakas na hindi kayang burahin ng oras.
Sa paghihiwalay, iniwan niya ako na puno ng sakit at pangungulila. Ang pag-ibig na akala ko’y magtatagal ng walang hanggan ay nagtapos na parang kwento na biglaang natapos. At habang andito ako, nag-iisa sa kaharian ng pangungulila, umaasang isang araw, ang sakit ay magiging bahagi na lang ng mga alaala.
