Sa bawat patak ng ulan, nadarama ko ang hapdi ng isang pag-ibig na iniiwasan. Araw-araw, sa gitna ng mga pagtatangka na sumiklab, tila ba ang puso ko’y laging iniipit ng mga pangarap na hindi pwedeng maging totoo.
Ang bawat tawag ng puso ko, tila ba nagiging alon ng lungkot sa baybayin ng kahapon. Iniisip ko ang kanyang mga mata, ngunit ang sagot na naririnig ko ay isang tahimik na pagtanggi.
“Mahal kita,” sabi ko, bitbit ang matinding pag-asa na baka, isang araw, sasayangin niya ang pagtingin sa akin. Subalit sa bawat pangarap na itinatanim, doon ko rin natutunan ang masakit na katotohanan na “hindi pwede.”
Ang puso ko, tila ba nagiging pugad ng mga tanong na walang kasagutan. Bakit hindi niya kayang mahalin ang lahat ng pagmamahal na handa kong ibigay? Bakit ako ang laging binubura sa puso niya?
Nagiging masalimuot ang pag-ibig sa tuwing ako’y nakatingin sa kanya. Ang mga sagot sa aking mga tanong, parang mga piraso ng brilyante na naglalaro sa harap ko, ngunit palaging hindi pwede maging akin.
At dumating ang araw ng pag-amin, ngunit ang sinabi niya’y hindi inaasahan. “Hindi pwede,” ang malumanay na sabi niya. Ang mga salitang iyon ay parang kidlat na dumapo sa akin, nagdadala ng malupit na kahulugan ng pagtanggi.
Sa pag-amin ng kanyang nararamdaman, ang puso ko’y sumabog sa damdaming hindi kayang ilarawan ng mga salita. Iniwan niya ako sa dilim ng pag-asa, sa kaharian ng pag-ibig na hindi ko kayang maging bahagi.
Ang landas ng pag-ibig ay naging tuksuhan ng pait at sakit. Ang mga pangako ng kahapon ay naglaho, at ako’y iniwan na lamang sa bangungot ng kaharian ng “hindi pwede.” Sa pag-ibig, minsan, ang pinakamalupit na pagtanggi ay ang hindi mo na kailangan pang itanong dahil ang sagot, hinding-hindi pwede.
