Sa tuwing dumarating ang malungkot na gabi, parang sanay na sanay na ako. Hindi na ito bago sa akin. Kasabay ng paglipas ng mga oras, natutunan kong yakapin ang pangyayaring ito. Hindi ko maikakaila na may mga gabi na puno ng lungkot, ngunit kahit gaano man ito kadalas, nasasanay na ako.Ang bawat pagtanggap sa malungkot na realidad ay parang pagbukas ng bagong pahina ng karanasan. Sa bawat paglipas ng oras, unti-unti kong naiintindihan na ang malungkot na gabi ay bahagi rin ng buhay. Hindi ito palaging masama. May mga pagkakataon na ito ay nagdadala ng mga bagay na hindi kayang dalhin ng masaya o magaan na gabi.Sa bawat sandali ng lungkot, natutunan kong makipag-kaibigan sa sarili. Binibigyan ko ang sarili ng oras na mag-isip, maglibang, at bumangon muli. Hindi ito simpleng pagsuko sa lungkot, kundi isang paraan ng pag-unlad at pagbabago. Sa madalas na pakikipag-kaibigan sa malungkot na gabi, natutunan kong maging mas matatag at mas may pag-asa. Ito ay bahagi ng paglalakbay na tinatahak ko at kahit na may mga gabi na malungkot, alam ko na sa paglipas ng panahon, may darating na bagong umaga na bitbit ang pag-asa at ligaya.
