Noon akala ko nung una puro saya at pag mamahal lang ang mararamdaman mo pag nag mahal ka ng sobra pero napag tanto ko na hindi pala totoo yun dahil mula nung nag mahal ako ng sobra sobra ako yung nawalan.
Isa dalawa tatlo bakit mo ako ginaganito? nag kulang ba ako sayo? hindi paba sapat lahat ng mga ginawa ko para sayo ano pa bang gusto mong mangyare, may kulang padin ba saken kaya mo ako nagagawang lokohin?.
Ang lahat ng pag mamahal at oras na aking binigay ay napunta lang sa wala sinayang mo ang pag kakataon na binigay ng puso ko, oh diba nag sisisi kana.
Di ba sabi mo na hindi mo ko bibitawan sa kahit anong paraan at anumang dahilan pero heto ako ngayon nag-iisa naglalakbay sa gitna ng dilim, lagi na lang akong nakatulala ngunit heto nagtatanong pa rin kung bakit mo ako nagawang iwan.
Kelan kaya ulit muling mararanasan ang ligayang walang kapalit pero ngayon puro na lang sakit ang aking nadadama puro sama ng loob gabi-gabing hindi makatulog kakaiyak kailan kaya muling mararanasasan ang tunay na saya.
“People cry, not because they’re weak. It’s because they’ve been strong for too long.”
“Love is like an hourglass, with the heart filling up as the brain empties.” – Jules Renard
Bakit ganun ka akala ko kilalang kilala na kita pero nalayo ka lang, ang laki na ng pinag-iba mo, hindi na ikaw yung dati kung nakilala, ibang iba ka na sa dati kong nakilala halos lahat na lang nung pagbalik ko nagbago na hindi ka na talaga yung minahal ko noon na mabait maaalaga mapagmahal. […]
Hindi na sana nag sayang ng panahon ang puso kung umaasa padin sa pag ibig mo kung alam kolang na paiikotikotin modin ako hindi na sana umasa pang may babalikan at may iniintay ako sana nung una pa sinabi mona na hindi mo kaya, kesa sa pinag hintay molang ako sa wala
Ang sabi mo noon saakin ay tayong dalawa ang mag kasama ngunit ngayon bakit ako nalang mag isa nasaan ka nung mga time na walang wala akong kasangga, lahat ng pangako mo bulok at walang kwenta
