Sa paglipas ng panahon, tila ba hindi naglalaho ang pangungulila sa puso ko. Araw-araw, naglalakbay ako sa agos ng damdamin na tila’y walang katapusan at para bang ako’y bihag ng pangarap na hindi pwede maging totoo.
Ang puso ko ay bitbit ang bigat ng mga pag-iibigang hindi kayang abutin. Sa bawat pagtibok ng aking puso ay tila ba may kasamang pangungulila, sa isang pagmamahal na hindi kailanman mapapasakin.
“Mahal kita,” paulit-ulit kong binubulong sa hangin, para bang inaasahan ko na isang araw ay ang hangin mismo ang magdadala ng mga salitang ito sa kanyang pandinig. Ngunit sa tuwing maglalakbay ako sa alon ng pag-asa, doon ko natutunan ang pait ng pagtingin niya sa iba.
Ang kanyang mga mata, puno ng saya at pag-ibig, ngunit hindi para sa akin. Ang bawat pagkakataong ipinapakita niya ang pagmamahal, tila ba mga espada na dumadarang sa aking pusong puno ng pangungulila.
“Alam mo, mahal ko siya,” ang sinabi niya sa akin, tila ba isang malupit na sampal na nagdudurog ng pag-asa. Ang mga salitang iyon ay paminsang dumapo sa aking pandinig, nagdudulot ng lungkot na sa bawat tibok ng puso ko ay mas lalong lumalalim.
Nagiging saksi ang mga bituin sa aking mga gabi ng pangungulila. Ang kanilang lihim na pagtanaw mula sa kalawakan, tila ba nagbibigay gabay sa aking pusong naglalakbay sa dilim ng pagnanasa na walang hanggan.
Sa bawat araw na lumilipas, lumalalim ang sugat ng pag-ibig na hindi pwede maging akin. Iniwasan ko ang pagtingin sa kanyang mga mata, ngunit ang kanyang ngiti, tila ba nagiging tanikala na paminsang dumadarang sa aking pag-asa.
Ang pag-ibig na ito, tila ba sumpang dala ng hangin, na kahit gaano ko subukang itaboy, palaging bumabalik sa akin. Hanggang sa paglipas ng mga araw, alam kong ang pusong ito ay mananatili na lamang bilang isang tagpong hindi kayang maging totoo.
